Podział na kultury ekspresyjne i powściągliwe dotyczy różnic w sposobie komunikowania obejmujących zarówno komunikację werbalną i niewerbalną. Zarówno określa to co mówimy, w jaki sposób, określając naszą ekspresyjność, ton głosu, ale również mimikę i mowę ciała, kontakt fizyczny i dystans między osobami wchodzącymi w komunikację [1]. 

Kultury ekspresyjne
Cechą charakterystyczną tej kultury jest sposób mówienia. Przedstawiciele tej kultury mówią głośno, dużo i w bardzo emocjonalnym stylu. Często sobie przerywają i wchodzą sobie w słowo. Komunikaty, które wypowiadają są niejasne, często bardzo rozbudowane w formie retorycznej [1]. Czasami ludzie nierozumiejący lokalnego języka mają wrażenie , że osoby rozmawiające ze sobą się kłócą, tymczasem jest to emocjonalna rozmowa w kulturze ekspresyjnej. Przedstawicie tej kultury bardzo mocno gestykulują i mają bogaty język ciała [2]. Wiele gestów jest w tych kulturach wyraźnie określony i bez ich znajomości bardzo trudno komunikować się skutecznie. Mieszkańcy krajów należących do kultury emocjonalnej mają skłonność do częstego dotykania się – uścisków i pocałunków na powitanie, poklepywanie jako forma okazania aprobaty czy wręcz trzymania się za ręce z przyjaciółmi. W zależności od konkretnej kultury będą wyraźne różnice w ekspresji w zależności od płci. W krajach muzułmańskich taka ekspresja jest możliwa wyłącznie między przedstawicielami tej samej płci, a w kulturach południowoeuropejskich obu płci. Dystans przestrzenny zachowywany podczas rozmowy jest niewielki około 0,5 m [3].
Ludzie utrzymują ze sobą kontakt wzrokowy. Jego intensywność będzie zależna od konkretnego miejsca, jednak wszędzie jest on oczekiwaną formą kontaktu i wyrazem szczerości i zainteresowania.

Kultury powściągliwe
Mieszkańcy krajów o kulturze powściągliwej będą wypowiadali się w zupełnie inny sposób niż mieszkańcy omówionych wcześniej kultur ekspresyjnych. Będą mówili cicho, nie będą sobie przerywali, gdyż jest to uważane za zachowanie nieuprzejme. Podobnie używanie podniesionego języka będzie uznawane za przejaw agresji. W tym typie kultury dotyk między osobami nie pozostającymi w bliskiej relacji jest stosunkowo rzadki, a dystans przestrzenny zachowywany miedzy osobami w procesie komunikacji jest większy i wynosi około 1 m [3], choć oczywiście będzie to zależało od konkretnej kultury narodowej i można tu zaobserwować pewne różnice. Intensywność kontaktu wzrokowego również będzie zależała od konkretnego przejawu kultury, ale z pewnością jest ona mniejsza niż w krajach ekspresyjnych. W kulturach Dalekiego Wschodu utrzymywanie kontaktu wzrokowego będzie mniej powszechne, natomiast w krajach Europy Północnej utrzymywanie kontaktu wzrokowego jest istotne, mimo, iż nie może być zbyt intensywne. Osoby pochodzące z kultur powściągliwych będą rzadziej gestykulowały, ich gesty będą bardziej powściągliwe, a w samej kulturze system znaków koniecznych do zrozumienia przekazu będzie bardzo ograniczony. To czy będą mówili wprost i wprost komunikowali informacje i swoje potrzeby będzie zależało, czy będą należeli do kultury wysoko czy niskokontekstowej.